Nuweiba (ook gespeld als Nueiba) is een kustplaats
in het oostelijke deel van het Sinaï-schiereiland in Egypte. Gelegen aan de kust van de Golf van Agaba.
Liefhebbers roemen het gebied om haar prachtig gevarieerde woestijnen, rijke onderwaterleven of bijzondere flora en fauna in het hooggebergte. Zonliefhebbers zweren bij haar Rode Zeekust en gelovigen bij de vele heilige plaatsen die er te vinden zijn. Maar ook de politieke interesse is in de Sinaï is groot, gedurende de 20ste eeuw bevochten Israël en Egypte het vrijwel continue en ging het van hand tot hand.
Na de Zesdaagse Oorlog, toen Israël het gebied bezet hield, werd Nuweiba Town opgericht op slechts 1,5 km ten zuiden van Tarabeen, onder de Israëlische naam Neviot. Na het vertrek van de Israëli’s groeide de stad uit en werd Nuweiba Port, zo’n 7 km naar het zuiden, aangelegd en ontwikkeld.
Bedoeïenen
Bedoeïenen betekent “mensen in de woestijn”. Het zijn Arabieren en woestijnnomaden. Bedoeïenen waren ooit de voornaamste bewoners van het Heilige Land. Abraham, Isaac en Jacob waren hoogstwaarschijnlijk bedoeïenen. Veel elementen van de bedoeïenencultuur zijn sinds Bijbelse tijden niet veel veranderd.
Bedoeïenen hebben traditioneel het Sinaï-schiereiland bevolkt. Binnen de grenzen van aangegeven beschermde gebieden behouden ze hun traditionele rechten en blijven ze hun nederzettingen bezetten.
De Sinaï is de thuisbasis voor meer dan 20 Bedoeïenenstammen. Elk heeft zijn eigen territorium, sommige stammen hebben zelfs twee afzonderlijke territoria. Met het grootste aantal van de Jabaliya-stam, woonachtig in het noorden en de Muzeina-stam, een van de grootste en machtigste stammen die de zuidelijke Golf bewonen van Nuweiba tot Sharm-el-Sheikh.
De nomadische levensstijl
Bedoeïenen zijn gewend aan hun beperkingen, zeer milieubewust en daarom natuurlijke beschermers van de woestijn dat een belangrijk deel van hun erfgoed uitmaakt. Ze hebben een systeem van allianties waardoor ze gezamenlijk wilde planten en dieren beschermen. Ze zullen een bepaalde vallei gedurende drie tot zes maanden sluiten om te voorkomen dat de kuddes alles kaal grazen. Een voorbeeld is een stamwet die het snijden van “groene bomen” met zware straffen verbiedt. Bedoeïenen die “een boom vermoorden is als het doden van een ziel”. Bedoeïenen kennen ook hun beperkingen voor toegang tot water, soms hebben ze tot vijf jaar geen regen en zijn ze zich zeer bewust van de noodzaak en het gebruik van water.
Traditionele handwerk
Elk lid van een bedoeïenenstam draagt kleding om plaats, sociale positie en burgerlijke staat aan te duiden, waarbij deze uitingen meestal worden aangegeven door borduurwerk op hun mantel, door hoofdtooien en sieraden, gedragen bij speciale gelegenheden.
In de afgelopen 20 jaar zijn er in geheel Egypte handwerkinitiatieven ontwikkeld die zich richten op het creëren van inkomsten voor vrouwen die hun meeste tijd binnenshuis moeten doorbrengen. Het rijke culturele erfgoed van Bedoeïenen wordt getoond in de unieke en verschillende handwerkontwerpen -en producten.
Voor de vrouwen is het vrijwel onmogelijk om buitenshuis te werken en is het voor hen dé manier om financieel bij te kunnen dragen aan de familie, afgezien van hun verantwoordelijkheden zoals het huishouden, de kuddes hoeden en het opvoeden van de (vele) kinderen.
Helaas is de stroom toeristen in reactie op de politieke omwentelingen sinds 2011 drastisch afgenomen. Gelukkig is sinds de laatste vijf jaar deze situatie veelbelovend veranderd en is er nu weer een nieuwe kans om het pure en speciale leven te laten zien, te delen en te leven in de stijl van het bedoeïenen.
Family life
De bedoeïenen die in de Sinaï wonen, dezelfde als alle andere bedoeïenen die in Egypte en in andere Arabische landen wonen, zijn altijd zeer trots op hun familie en voorouders. Sommige oude mannen kennen de namen en verhalen van de voorouders van elke familie die bij hen leeft. Bedoeïenen hebben altijd de genealogie gerespecteerd en zij beschouwden het als een belangrijke wetenschap sinds de pre-islamitische tijd.
De bedoeïenen zijn altijd zeer trouw aan hun naaste familie en trouw aan hun peloton, bestaande uit een aantal families, omdat elke bedoeïenen familie moet behoren tot een groep families die elkaar beschermen en helpen.
Noord en Zuid-Sinaï
Twee regio’s die niet met elkaar verward moeten worden. Het noorden grenst aan de Middellandse Zee, Israel en Palestijns gebied. Dit, in combinatie met de nauwere band tussen de bedoeïenen hier en inwoners van Gaza én het ontbreken van toerisme als inkomstenbron, maken de noordelijke bedoeïenen wat opstandiger en de regio onrustiger ten opzichte van het rustige zuid-Sinaï.
Sinaï’s woestijnlandschap kenmerkt zich door bijzondere variatie. Het stereotype beeld van de uitgestrekte zandvlakte zover het oog reikt, komen we nauwelijks tegen. Waar je ook in Sinaï’s woestijnzand staat, overal word je vergezeld door fraai gekleurde en gevormde rotsen en gebergten. Steensoorten, waaronder kalksteen, zandsteen, graniet, basalt, kwartsiet en schist, wisselen elkaar af, evenals wadi’s, ravijnen en oases met heel af en toe een bedoeïenennederzetting. Al meer dan tienduizend jaar lopen er mensen door de Sinaï: van handelskaravanen tot bedevaartgangers naar Mekka.
Er zijn nog vele overblijfselen van deze vroegere menselijke aanwezigheid. Zo sieren op verschillende plaatsen eeuwenoude teksten op rotsen, onder andere in Wadi Muqattab, ‘de vallei der geschriften’. Midden in de woestijn bij Serabit el-Khadim liggen ruïnes van een Faraonische tempel, gewijd aan Hathor, ‘godin van Turkoois’. Van totaal andere aard zijn de Nawamis: waarschijnlijk ceremoniële tombes voor nomadische herders uit de Vroege Bronstijd (3100-2200 voor Chr.).
Alleen al het in de woestijn zijn is een bijzondere ervaring. Ver weg van de menselijke beschaving, zonder telefoonbereik en omgeven door verpletterende vergezichten – van landschap en sterrenhemel – maakt op de meeste mensen diepe indruk. In de woestijn kan je de stilte echt “voelen”.